Herders en schapen

Een paar jaar geleden coachte ik een team Financiën & Control. Toen ik in de evaluatie vroeg wat in het traject de meeste impact had gehad, vertelde de manager dat dit mijn opmerking over herders en schapen was. Misschien ben ik je nu kwijt, dus blijf er nog even bij. Een van de medewerkers zei in de sessie dat ze zich anders gedroegen en weinig grapjes maakten als de manager ook op de afdeling aan het werk was. Kortom: het was dan veel minder gezellig en eigenlijk was dat ook nog de schuld van de manager die zich van geen kwaad bewust was. Daarop heb ik iets gezegd als: “Goh, wat jammer dat je je afhankelijk maakt van het feit of Arie er wel of niet is om de sfeer goed te houden. Maar ja, er kan alleen een herder zijn als er ook schapen zijn.” Daarna gingen we weer verder met het teamgesprek.

Als teamcoach vond ik het reuze interessant om te weten dat juist deze onschuldige opmerking die ik intuïtief en in het moment maakte, zo veel impact had gehad. Want laten we eerlijk zijn, dat is wat we als teamcoaches het liefst willen: impact hebben, beweging creëren, lastige zaken bespreekbaar maken. Ik wel in elk geval.

Natuurlijk is teamcoaching een vak dat we bij LaVendel vanuit verbinding en met plezier en professionaliteit uitoefenen. Of zoals een collega zegt: “Met ziel en zakelijkheid.” Uitzoomen, structuur bieden en een meetlat creëren: onontbeerlijk in een goed teamcoachtraject. Maar als ik teams bevraag en zelf terugkijk, zijn het vaak momenten, in het hier-en-nu, die mensen bijblijven én waar ze ook echt iets mee doen.

Toen ik door Marijke Lingsma en andere trainers werd opgeleid bij Coachboulevard ging het vaak over dat hier-en-nu. Er werd zelfs een hele lesdag aan gewijd. Wat mij toen en nu nog steeds helpt, is 1) zelf aanwezig zijn 2) al mijn zintuigen gebruiken en 3) achter in mijn stoel zitten. Soms hoor ik Marijke nog in mijn hoofd: “Luister naar degenen die praten en kijk naar degenen die luisteren.” Onderstaand model kan je helpen om jouw ingang(en) te vinden. De ene coach voelt nu eenmaal meer dan de ander en sommigen moeten het juist hebben van wat ze horen, zien of denken te horen. Kijk eens wat deze opmerking bij jou oproept en hoe jij hem als teamcoach zou ondertitelen: “Dat dit een issue binnen ons team is, is volledig langs mij heen gegaan.”

Wat ik tegenwoordig echt anders doe, is mezelf serieus nemen. Toen ik net teamcoach was, dacht ik dat ik de hele tijd oordeelvrij moest zijn, een soort Zwitserland. Een mission ‘impossible’ en geen team dat daar beter van wordt. Dus: wat roept de manier waarop een team met elkaar of met een situatie omgaat bij mij op? Wat vind ik ervan? En het zo teruggeven aan het team dat iedereen het kan horen. Dat zijn de momenten waarop ik kriebels in mijn buik voel en vooral ook geniet. Zelfs als het kwartje bij sommigen later valt. Iets met herders en schapen.

Naar een model van Roy de Brabander en Irene van Meijgaard